Ερωτευμένη κι'ευτυχισμένη
κι'η ευτυχία
καλά κρυμμένη,
μέσα σε στίχους
σε εικόνες
σε ήχους,
σε μάτια αστέρια
σε δυο χέρια...
τέσσερα χείλη
τα δυο να λένε
λόγια του έρωτα
κι'ότι ποθούν,
δυο να φυλάνε
τα λόγια που έρχονται
προτού χαθούν.
Σειρήνες
Σειρήνες σε ροζ κοράλλια τόσο μεγάλα που δε σ’αφήνουν να τις δεις και αναρωτιέσαι απο πούθε οι φωνές ....
Σειρήνες οι προεκτάσεις της παρουσίας σου που αναστατώνουν της φύσεως τη γαλήνη,
και μποδίζεις τον αέρα να περνά απ’τη μεριά που στέκεις…
για τούτο η φύση σ’εκδικείται !
Σειρήνες που μεγαλώνουν και γίνονται γριές και παύουν να’ναι όμορφες και ας μην τις βλέπεις διαισθάνεσαι τη γέρικη κοψιά τους , τα βαθουλωμένα μάτια τους , τα γκριζόασπρα μαλλιά τους και τα ζαρωμένα χείλη τους που μποδίζουν τη φωνή τους να βγει γάργαρη όπως τότε που κρυμμένες στα ροζ κοράλλια, τρελαίνανε το νου των ανθρώπων..
Σειρήνες οι σκέψεις μας γερνάνε μόνες κι’ας φροντίζουν πριν ζαρώσουν να μοιράζονται....
Σειρήνες οι γνώσεις μας που όλο φωνάζουν τάχα σπουδαίες να σου πάρουνε το νου , μα μοναχά είναι όμορφες όσο είναι νέες , φρέσκιες και ζωντανές…
Σειρήνες οι έρωτες και γρήγορα γερνούν και κυρτώνουν κι’αφορίζουν συνεχώς ..
Σειρήνες οι αλήθειες μας που συνεχώς φωνάζουν όμως κανείς δεν τις ακούει και γερνάνε πικραμένες και ζαρώνουν κι’ασκημαίνουν την ψυχή.
nuda veritas
Παραπάνω απ'όσα γυρεύουμε έχουμε , όμως
πέπλο θαμπό καλύπτει τον πλούτο της περι-ουσίας μας,
τέτοιο που να μας κάνει να θέλουμε ξανά και ξανά τα όμοια μ'εκείνα που'χουμε,
γιατί στο σύθαμπο, η απόχτηση υπερτερεί της κατοχής και
η λήθη , της αποχτήσεως ιέρεια , αφορίζει ότι παρήλθε.
Αμφιβολία και βεβαιότητα
Θα μπαίναμε σε φυσικές περιπέτειες με τούτο δω το προϊόν της αμφιβολίας μας .
Ενώ στην αρχή πιστέψαμε πως με την αμφιβολία λύνουμε πραγματικά τις απορίες μας , διαπιστώσαμε στη συνέχεια πως η αμφιβολία «έδινε πάσα» στην απομόνωση και στην αποξένωση από τους λοιπούς κοινωνούς μας ,καθώς βρίσκανε εξαιρετικά δύσκολο το εγχείρημα να αιτιολογήσουν τα δεδομένα τους τα οποία δέχτηκαν αδιαπραγμάτευτα επειδή βόλευαν τον τρόπο ζωής τους .Τι να λέγαμε λοιπόν σ’εκείνους ? να γκρεμίσουνε τον κόσμος τους διότι ο δικός μας προτεινόμενος θ α μ π ο ρ ο ύ σ ε να είναι καλύτερος ? και που το ξέραμε εμείς αυτό ? αφού υποθέσεις κάναμε, υποθέσεις που ενδεχομένως να οδηγούσαν και σε αδιέξοδο . Ωστόσο δε θα μπορούσαμε να καταδικάσουμε ποτέ τον φόβο αυτών των ανθρώπων που ευρίσκουν συναισθηματική ασφάλεια ή παραισθησιογόνος ευτυχία σε αδιαμφισβήτητα πιστεύω , ιδεολογίες , δόγματα , αξίες ή ακόμα ακόμα και σε κοσμοθεωρίες , διότι όπως σωστά έχει ειπωθεί : Μην αμφιβάλεις ποτέ για κείνον που σου λέει ότι φοβάται …
Μάθαμε λοιπόν να ζούμε με το φόβο τους και να αποκρύπτουμε τεχνηέντως τη διάθεση μας να αμφιβάλουμε για τις επιλογές τους διότι τελικά η ευτυχία τους έστω και παραισθησιογόνος ,έστω και αυταπάτη μοσχοβολούσε έρωτα κι’ αγάπη …το ποθητό..το ποθούμενο!
ψέμα-φόβος-επιθυμία
Μολονότι μιλώ με πάσα ειλικρίνεια , σήμερα επιθυμώ να πω ένα μεγάλο ψέμα, όχι σε κάποιον για κάποιο λόγο αλλά στον ίδιο μου τον εαυτό..ένα ψέμα πέρα από κάθε απλοϊκό ρεαλισμό που να αναιρεί τις περισσότερες αλήθειες που έφτιαξα για να ζήσω όπως όλοι οι λογικοί άνθρωποι και έννομοι πολίτες Είπα λοιπόν να έβρισκα τρόπο να έπειθα τον εαυτό μου ότι γνώριζα κάτι που δε γνώριζα : ότι η ζωή μας είναι ο προθάλαμος για μια άλλη ζωή , ότι η εμφάνιση μας είναι ένα κουστούμι που τυχαία επιλέχθηκε για να φορεθεί από εμάς (πόσο πολύ φαίνεται να μας επηρεάζει το ρούχο που φορά η ψυχή μας , που το στολίζουμε για να το κάνουμε ακόμα πιο σπουδαίο και ….η ψυχή μας μαραζώνει καθώς είναι κρυμμένη μέσα εκεί και μοιάζει να ατροφεί , να γέρνει..και έτσι κυρτή και γέρικη μόνο το θάνατο προσμένει- κι’αυτός ακόμα ασυνεπής άλλοτε περιμένει το κουστούμι να παλιώσει , «να κρεμάσει», να ρυτιδώσει ,να χάσει κάθε ομορφιά , ν’αποζητά το θάνατο από μόνο του ..κι’άλλοτε έρχεται νωρίς όταν το ρούχο είναι ακόμα νέο κι’όμορφο ).
Μ’αυτό το ψέμα ίσως άλλαζα , ίσως γινόμουνα πιο λεύτερη ,να τριγυρνούσα εδώ κι’εκεί άλλοτε να έμενα και να έγραφα αφηγήματα για τόπους που θα έβλεπα , άλλοτε αστείες παρωδίες και ωραία καταλόγια , μετά να γύρναγα για λίγο στην αρχή ,κι’ύστερα πάλι να συνέχιζα με τα φτερά που έχω να πετάω..
Άμα κατάφερνα να πείσω μια στιγμή τον εαυτό μου , ίσως να το’βλεπε η ψυχή και ν’αναθάρυνε , να λαμποκόπαγε και με το θάμβος της να παρεκκλίνει ο θάνατος και να ξεχνά να σταματά στην πόρτα μας.
Άμα κατάφερνα ένα ψέμα , θα νίκαγα κι’αυτή την ίδια μου αδυναμία να μη μπορώ να λέω ψέματα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)